Miało być burzliwie, inteligentnie, po bandzie. Było spokojnie, choć z humorem, acz bez kontrowersji.

Nie liczyłam ile osób było na sali – pewnie koło 80-100. W debacie udział wzięło… 5 (chyba nikogo nie pominęłam). Niestety, zgodnie z tym, o czym myślałam już wcześniej – większość przyszła na wykład (co potwierdziło się w opiniach jakie słyszałam stojąc na przystanku, po spotkaniu), nie uśmiechała im się debata, bo po co – temat wyglądał na ciekawy, więc przyszli. Ale „dyskusje to są fajne przy piwie” (tylko?).

Kontrowersji nie było – nawet jeśli pytanie mogło takim być, było łagodzone. Większe kontrowersje były z drugiej, klerykalnej części stołu, gdzie dyskutanci między sobą się nie zgadzali co do podstaw tematu. Większość podkreślała, jak bardzo zależni są od „szefów”, ze bez ich zgody wiele nie mogą, choć ks. Jacek Prusak powiedział, że bywa czarną owcą zakonu, a ks. Jacek Stryczek w ogóle odciął się od polityki „szefostwa”, mówiąc, że rzeczy dobre można komunikować zawsze i niezależnie.

Podobnie nie było zgody co do tego, czy każdy powinien być PRowcem swojej instytucji, czy też nie (przesympatycznego ks. Sowę, jeśli tu zajrzy, odsyłam do swojego wpisu na temat tego jak wygląda sytuacja, gdy pracownicy nie mają świadomości tego, że powinni być rzecznikami swojej instytucji :))

Na koniec doszliśmy do tego, że choć kościół jest zcentralizowany i hierarchiczny, to… nie można liczyć na to, że powstanie kiedykolwiek strategia wizerunkowa Kościoła. Bo każdy biskup jest sobie szefem i reszcie nic do tego. Tylko, że jeśli tak, to (moim zdaniem) jest skazany na porażkę wizerunkową. Nie da się tworzyć wizerunku, szczególnie pozytywnego, jeśli w ramach jednej instytucji nie ma zgody na niego, ani zgody na odpowiednie, zunifikowane działania. A szkoda, bo sam Kościół jest silną marką, mającą wielu ambasadorów i mogącą przekuć to w medialny sukces. Jednak, by to zrobić, trzeba chcieć.