Zdarza mi się na blogu jechać po branży (własnej i spokrewnionych), po wpadkach, czasem po mediach. Rzadko jednak mam tak nieodpartą chęć pojechać po przedstawicielu innej branży, na dodatek z wymienieniem z nazwy (choć nie z nazwiska). Ale jak się zasłużyło…

Wczoraj, o czym wszyscy wiedzą, był Sylwester. Po raz pierwszy od kilku lat zostałam „wyciągnięta” na większą imprezę. Były bilety, sukienka w szafie, buty na wysokim obcasie, mocny makijaż, brokat i cała reszta zajmującego czas blichtru.

Całość zaczynała się o 20:00. Choć tłumaczyłam towarzystwu, że to oznacza, że wystarczy się zjawić o 20:30, nie pomogło. O 20:10 byliśmy na miejscu i zobaczyliśmy… olbrzymią kolejkę przed wejściem. Ja wiem, że mróz rzędu -5 nie jest tragedią, ale stanie w cienkich rajstopach i butach na cienkiej podeszwie przez 20 minut przed wejściem to znacznie więcej niż wkurzające (tym razem na imprezę przyjechałam samochodem, więc wydawało mi się naiwnej, że nie muszę pod suknię wkładać dżinsów, a na nogi ciepłych botków).

Kolejka okazała się być kolejką do szatni. Co prawda szatnię teoretycznie obsługiwały 3 osoby, ale  praktyce w jednym czasie tylko jedna, bo wejście (szatnia to pomieszczenie) jest tak wąskie, że i tak nikt więcej się nie zmieści. Mało tego – szatnia była… płatna! (tak, dobrze czytacie, na zamkniętej imprezie, na którą należało wcześniej wykupić nietanie bilety, żądano opłaty za szatnię w wysokości 3 zł). Nie ukrywam, że dla mnie jest to zagranie poniżej pasa – 3 zł to niby nie majątek, ale wolałabym zapłacić 5 zł więcej za wejście, a nie słyszeć, że mam płacić za szatnię na Sylwestrze. Tym bardziej, że przyjeżdżając własnym samochodem, specjalnie nie biorę ze sobą portfela (bo po co mi?)…

Po tych przygodach już byłam nastawiona bardzo negatywnie, choć był to dopiero początek. Kolejną wpadką był stolik, który miał być na dole, w tzw. głównej sali, a jakimś cudem (jak twierdziła pani organizator, ona nie ma pojęcia jak to się stało – przepraszam, ale jeśli ona jest organizatorem, to kto ma mieć pojęcie, jak nie ona??) znalazł się na górze. Poczułam się jak w jakiejś klasie – zwykła sala z jarzeniówkami, nieosłoniętymi oknami, żółtymi ścianami. Na całej sali nie było żadnej dekoracji – nawet jakiegoś balonu, ani drobnej serpentyny, czegokolwiek. Na dodatek stoliki były ustawione na tyle ciasno, że każdy, kto chciał wyjść lub wejść do sali, musiał się przeciskać między krzesłami przy naszym stoliku i tym stojącym naprzeciwko.

Wieczoru zaskakująco nie zaczynała kolacja. Co więcej, obsługa nie umiała powiedzieć za ile dokładnie będzie ciepłe danie. W takim układzie skończyło się tak, jak było do przewidzenia – ludzie rzucili się na rozstawione na korytarzach  zimne płyty z wędlinami. Pieczony świniak zniknął chyba w 20 minut. Dość szybko zabrakło talerzyków i filiżanek (jak to możliwe, że nie było ich wystarczająco?). Na dodatek kelnerzy nie przynosili gorących napojów do stolików, tylko należało samemu:

• znaleźć czystą filiżankę
• stanąć w kolejce do samowara
• przygotować saszetkę z herbatą lub kawą (kawy były w miseczkach, takich od musli)
• dotrzeć do samowara (co nie było krótkie, bo samowar był jeden na 300 osób, uzupełniany wodą z jednego czajnika)
• jeśli siedziało się na górze – wnieść sobie gorącą filiżankę po schodach…

Ponoć na górze też miał być samowar z gorącą wodą, ale rano się zepsuł i przez cały dzień organizatorzy nie znaleźli ani jednego zamiennika, nawet termosu, który byłby uzupełniany gorącą wodą…

Sala do tańca – dla mnie podstawa Sylwestra – nie była malutka, choć podobnie jak reszta – zupełnie nieubrana. Całość jej wystroju stanowiło kilka reflektorów + balony leżące na parkiecie („świetny” pomysł – co chwilę było słychać huk balonu, w który trafiła szpilka tancerki…). Tylko, że ta sala byłaby optymalna prawdopodobnie przy ok. 150 osobach (czyli mniej więcej takiej ilości, jaka była na dole, a nie na dwóch poziomach). Licząc oczywiście, że nigdy wszyscy nie tańczą równocześnie i zawsze jest część, która w ogóle nie tańczy – wówczas na sali byłoby tłumnie, ale dałoby się tańczyć bez masowej ilości siniaków. Przy 300 osobach na zabawie, nie było na to szans – przy popularnej melodii ciężko było zatańczyć cokolwiek innego niż mocna przytulanka dookoła siebie.

Last but not least to DJ. Nie wiem skąd oni wzięli tego gościa, ale to co sobą reprezentował, nie nadawałoby się nawet na dyskotekę dla nastolatków. Początkowo puszczana muzyka nie była zła, choć do rewelacji jej było daleko. Z czasem jednak było tylko gorzej – o 3 90% czasu wypełniało marnej jakości disco polo, bez rytmu, ładu i składu. A DJ coraz częściej powtarzał frazę o „płukaniu gardełek” i wezwanie do odpowiedzi „jak się bawi, jak się bawi…”. Doszedł do 2 takich powtórzeń w ciągu jednego utworu.

Dodatkowo gość nie szanował gości wieczoru – kilkakrotnie zwracano mu uwagę, że sposób w jaki mówi i to co mówi jest źle odbierane – zamiast przyjąć krytykę i próbować coś zmienić, facet publicznie wyśmiewał osoby zwracające mu uwagę!

Jakby tego było mało, w pewnym momencie pojawił się na górze (w dość początkowej fazie zabawy, gdy jeszcze wiele osób nie zawitało na salę taneczną) i przedstawił się jako przedstawiciel organizatora. Gdy posypały się skargi, nagle szybko okazało się, że on „tu przyszedł z grzeczności”, że „nie do niego te pretensje” i że tak naprawdę „to on nie jest przedstawicielem organizatora, tylko pracuje tu”. Więc po co kłamał??

Jeśli doszliście aż tu w czytaniu mojego opisu, należy się Wam nagroda – ujawnienie nazwy i miejsca tego Sylwestra 2008/2009. To był Dwór Czeczów, a organizatorem było krakowskie Magillo. Znałam ich od strony restauracji Magillo, jeszcze z czasów gdy siedziałam głęboko w branży ślubnej i miałam bardzo pozytywne zdanie, choć miałam czasem drobne zastrzeżenia co do obsługi. Niemniej wydawało mi się, że firmując swoją nazwą Sylwestra, zobowiązują się do pewnej jakości. Jak widać – niestety nie.